Hideaway Blues - Americana Banana Peel Ruiselede (09-01-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Banana Peel info band: Hideaway © Rootsville 2023

Een nieuw jaar en meteen ook een nieuw muzikaal seizoen voor vele clubs in ons land. Zo was er vorige vrijdag de start in Stekene en vandaag zetten ze het nieuwe jaar in bij de oudste bluesclub van het land, de Banana Peel.

Met mijnen bluesmobiel dus richting West-Vlaanderen, waar Hideaway de spits mocht komen afbijten. Gezien de mannen allemaal zijn opgetrokken uit de West-Vlaamse klei, waren ze zowaar de “local heroes” en was de boel voor de verandering alweer uitverkocht. Dat laatste begon zowaar normale kost te worden daar in Ruiselede. Bij deze vooral een pak familie, vrienden en kennissen.

Hideaway is een Vlaamse bluesband met Brugse roots. De band bestaat ondertussen al meer dan dertig jaar, 36 om correct te zijn, en heeft er dan ook een rijk verleden op zitten. Ze hebben ooit de Belgische Blues Challenge gewonnen en mochten ons land vertegenwoordigen op het European Blues Challenge, wat ze ook met verve deden met een mooie vijfde plaats. De band bestaat nog steeds uit Ralph Bonte (zang en gitaar), Jean-Marie Herman (gitaar), Johan Guidee (drums), Geeraard De Groote (sax), Patrick Cuyvers (toetsen) en Erik Vandekerckhove (bas).

Hideaway is veel meer dan een gewone bluesband. Het is de ultieme en perfecte mix van alle mogelijke stijlen binnen het genre. De band slaagt er altijd in om een goeie drive in hun optreden te houden en ervoor te zorgen dat de aanwezigen steeds geboeid aan het luisteren zijn. Ze kunnen dat omdat hun repertoire zo gevarieerd is en enorm pakkend. Alles is aanwezig. Blues, wat soul, een beetje cajun, een streepje Louisiana, een tikkeltje rock… perfect gewoon en nog steeds één van mijn favoriete bands in onze contreien.

Iedereen klaar en de trein vertrok met het gekende ‘The House Is Rockin’’ op de voet gevolgd door ‘Bye Bye So Long’ en het funky getinte ‘Youd Don’t Know What Love Is’ een nummer met een lekkere sax en fijne toetsenwerk…very nice. Verwacht geen band die je in een vakje kan stoppen, want deze jongens zijn zeer veelzijdig wat betreft hun muziekkeuze en dat ondervonden de aanwezigen met ‘When Rita Leaves’ een fijne Tex-Mex tearjerker en een gelegenheid voor Mister PC om zijn “trekzak” boven te halen.

En de trein denderde verder met ‘Won’t Lay My Guitar Down’ van Rick Zito en het knappe ‘Mr Booze’ waar PC de komische noot verzorgde, eigenlijk deed hij dat het hele optreden door. Alsof het nog niet genoeg was, kregen we een stevige portie West Coast Swing met ‘Jumping On The 626’ waarna de band richting pauze fietste met ‘Don’t Put the Blame On me’ en het shakende ‘Button Belly Boogie’.

Tijd voor een welverdiende pauze en we konden zeggen dat het eerste gedeelt alweer van niveau was. De bandleden amuseerden zich kostelijk en konden steeds hun muzikale talenten tonen. Hideaway speelt zeker en vast niet op automatische piloot na al die jaren, wel integendeel. Het is wel een uitstekend gerodeerde machine met steengoede muzikanten die elkaar op elk ogenblik, blindelings weten te vinden.

We waren dan ook klaar voor deel 2 en dat ging al vlotjes van start met ‘Breaking Up The House’, ‘One Night At The Roadhouse, nummer geschreven door Jean-Marie en een ouwertje uit de eerste cd en reeds daterend van eind de jaren 80 van vorige eeuw: ‘Mean Machine’. Na een pittig country-nummertje (zoals ik al zei, de mannen zijn van alle markten thuis) en ‘I’m getting Old’ serveerde de band alweer een knappe versie van ‘Members Only’ van de hand van Bobby Blue Bland. Nog steeds één van mijn favo nummers van de band.

‘When The Blues Let You Down’ en ‘Do You Love Me Like You Say’, waarbij Patrick de trekzak alweer bovenhaalde gingen voor aan een knappe versie van ‘I Shall Not Be Moved’, een beetje gospel is altijd meegenomen. Richting het einde toe kregen we een aantal fijne covers voorgeschoteld zoals Mick Clarke’s ‘Careless Love’ (stevig potje rock ’n roll), ‘The Hoochie Coochie Coo’ van Hank Ballard & The Midnighters and ‘Let Me Love You’ van Duke Robillard. Met dat laatste waren we aangekomen aan het einde van deze dolle rit dat naar goede gewoonte werd afgesloten met ‘Raise The Roof’, iedereen de handen omhoog en meebrullen maar.

Het was dan net iets voor 23 uur, er kon dus nog eentje af en we kregen als extra nog een rustige versie van ‘If You Want This Love Of Mine’. Iedereen die dacht dat het toen over was, was er aan voor de moeite, want de Frankie kwam vertellen dat de regels voor één keer mochten overtreden worden en de band slingerde er dan nog een laatste de zaal in met ‘Going Back To Louisiana’ en toen zat het er echt op…

Toch alweer een fijn optreden daar in de Banana Peel, Hideaway is dan ook klasse en het is Belgisch. Wie de band gemist heeft hoeft niet te panikeren want ze staan dit voorjaar wel her en der in ons Vlaamse land geprogrammeerd: so no panic folks!

Volgende afspraak in Ruiselede is aanstaande maandag want dan komen de Cinelli Brothers op bezoek. Tot dan mensen !

Marcel